1. This September marked the 10th anniversary of David Pearce's death. He died as I was in transit to Princeton. I recall the shock. Just the week before, I had spoken to a very lively Pearce about what turned out to be his final paper. Like so much of David's work, it was prescient: It warned that UK climate policy had been hijacked and transformed into a policy that did not aim to reduce emissions but rather to create rents for special interests groups.

    I learned a number of things from David. He was a keen environmentalist, but he never exaggerated his estimates. Environmental problems are big enough as they are. If the analysis shows that a problem is small, then there are plenty of other, bigger problems to worry about. There is enough real trouble in the world. No need to add imaginary worries.

    David made a career of suggesting solutions to environmental problems but he hoped -- against hope, he knew -- to end that career, his job obsolete, in a restored environment and spend many leisurely years enjoying the beauties of nature, Instead, the cancer got him.

    David also believed that academic integrity is more important than political expedience. He was not impressed when the IPCC decided to throw us under the bus rather than defend our chapter on the social costs of climate change against the trolls, nor when Pachauri did a runner. Policy advice should be based on our best estimates of how the world is, rather than on what we'd like the world to be, or on what political correctness dictates we should think about the world.

    David also emphasized perspective. He would have been aghast at learning that our vehicle regulations have allowed companies like Volkswagen to focus on one problem -- carbon dioxide emissions -- at the expense of another problem -- particulate emissions. Energy and transport create and solve many problems, and only by considering them all together can we hope to find a reasonable solution.

    David once told Sir Crispin Tickell that "being alone does not make you wrong, but it should make you think" -- this in response to Sir Crispin's extreme position on the discount rate.

    David always thought, whether he was alone or not. He rarely stood alone, but was never afraid to. One of my fondest memories is how he took on a room of hostile environmentalists attacking our estimates for the IPCC, patiently and politely skewering all the arguments thrown at him.

    Environmental economics and public policy are worse without him -- but so much better than if he had chosen a different career, teaching many others besides me about policy analysis.


    Posted by
    Labels: David Pearce
    1

    View comments

  2. I grew up in an environment where people were deeply Catholic but did not like the Church very much. I guess that rubbed off on me.

    The Pope has released an Encyclical on Care for our Common Home. It is rather long. It has good things. It has bad things. I do not like mystical waffle about Mother Earth, and I'm troubled by Earth being both mother and sister -- we should strive to be like God after all. I do not like the blending of Mary with Pachamama and Gaia. I am not impressed by normally a- or anti-religious intellectuals who suddenly discovered their inner papist. But let's focus on what Pope Francis has to say about climate change and climate policy.

    Para 23 is all a bit strange, hopefully explained by inexpert translation from Italian to English. Climate is a commons good, for instance, rather than a common good*; and we normally refer to "land use change" rather than "changed uses of the soil". Carbon dioxide is referred to as pollution, which is a nonsense (outside the US legal system). Para 24 offers the alarmist claptrap you would expect to find in a Greenpeace magazine. See the response in the Catholic Herald.

    Para 25 suggests that the poor are vulnerable to climate change because of where they live. Actually, they're vulnerable because they're poor. The Pope misdiagnoses, and thus recommends the wrong treatment. Economic growth is the prime strategy against the disproportionate impacts of climate change on the poor.

    Paras 54 & 56 make strange claims about the nature of capitalism and international relations, and para 57 raises the prospect of resource wars. This is the stuff of failed undergrad essays.

    Para 61 uses the tired rhetoric 'happy to talk to anyone who agrees with me' reinforced by the exclusive "people of good will" in Para 62.

    Chapter Two argues for stewardship and against dominion; and extends the Sacrament of the Holy Communion to non-humans (!) Chapter Three identifies anthropocentrism as the root of all evil. Chapter Four does not seem to do anything much, but Three and Four together are very cautious about new technologies, including social media. The Church remembers Gutenberg. There is also a strong sense of distrust in free markets - a recent invention that eradicated so much poverty and power. See the response in the New York Times.

    Chapter Five has policy recommendations. Unsurprisingly, the Catholic Church is ardently internationalist: It sees itself, after all, as the successor to the Roman Empire.

    In Para 170, Pope Francis comes out in favour of environmental taxes, but rejects uniform taxation because of differences in the ability to pay between countries. Oddly, the same reasoning is not applied to the differential impacts of environmental taxes between rich and poor within countries.

    Para 171 argues against tradable permits because markets can't be trusted.

    Para 175 calls for the eradication of poverty, but without acknowledging that energy access is a key part of that, and thus without realizing that climate policy may stand in the way of poverty eradication.

    Chapter Six calls for a new spirituality, humans in harmony with their environment.

    Overall, this is a disappointing encyclical. No one is waiting for the hare-brained social theories of the Catholic Church. The Pope can provide moral guidance, but the passages on intergenerational justice are mostly waffle. Laudato Si does not even recognize a key moral dilemma - both climate change and climate policy disproportionally hurt the poor - let alone offers a way out.

    The real fireworks are in Chapter Two. Universal Communion? Wow!

    *Joseph Heath reminds us that Catholic social theory uses "common good" to refer to what economists call social welfare.
    Posted by
    Labels: Catholic Church Church of Gaia Greenpeace
    6

    View comments

  3. In de aanloop naar de onderhandelingen in Parijs wordt er weer veel over klimaatbeleid geschreven. De onlangs gepensioneerde hoofdredacteur van het Engelse Guardian, Alan Rusbridger, bedacht een campagne om zichzelf de geschiedenisboeken in te schrijven: Verkoop je aandelen in energiebedrijven en fossiele brandstoffen blijven in de grond! Het is geen groot success. Tegenover elke verkoper staat een koper. Milieubewuste investeerders zijn er niet veel, rendementjagers des te meer. Als we Rusbridger’s advies volgen wordt het groene pensioen minder waard, en het bruine pensioen meer. De uitstoot blijft zoals het was.

    Anderen beweren dat de markt voor fossiele brandstoffen op instorten staan, en dat een verstandige belegger zich uit de voeten maakt. “Wegwezen voor de koolstofbubbel barst” kopte Trouw afgelopen Maandag. De klimaatdoelstelling van de Verenigde Naties – de Aarde mag niet meer dan 2 graden opwarmen – vereist inderdaad een spoedig afscheid van steenkool, olie en gas. Maar dat betekent niet dat er een zeepbel is in de energiemarkt.

    De markt kan rare sprongen maken. De prijs kan de waarde een tijdlang ver ontstijgen – zoals bijvoorbeeld met tulpenbollen in 1637 of met huizen in 2008 – totdat de markt plotseling instort. Soms zitten speculanten achter een zeepbel, soms is er kuddevorming onder kopers, en soms wordt de markt verrast door nieuwe informatie. Het verhaal achter de koolstofbubbel gaat als volgt. De regeringen van de wereld staan op het punt stringent klimaatbeleid af te spreken. Investeerders weten hier niets van, en worden op 12 December wakker in een wereld waarin fossiele brandstoffen waardeloos geworden zijn omdat de onderhandelingen in Parijs een groot succes waren.

    Dit verhaal is onwaarschijnlijk. De ontwikkelingen in het internationale klimaatbeleid gaan langzaam, en worden nauwlettend in de gaten door het bedrijfsleven. De kans is groot dat Parijs mislukt zoals eerder Kopenhagen mislukt is. De tijd dat een kleine groep milieuradicalen het Europese energiebeleid naar hun hand konden zetten is voorbij: De Engelsen en Duitsers hebben hun enthousiasme voor wind- en zonneenergie verloren, en Zuid- en Oost-Europa hebben nooit veel gevoeld voor het klimaat. Frankrijk wil graag, maar eigenlijk alleen om dat le Protocole de Paris zo mooi klinkt. Brazilie, China, India, Japan, en Rusland staan niet te springen om een aanscherping van het klimaatbeleid, en zijn wars van bindende internationale afspraken. President Obama wil wel, maar kan de Senate niet overtuigen een verdrag te ondertekenen. Parijs wordt de begrafenis van de twee-graden doelstelling.

    Er is nog een andere reden dat klimaatbeleid geen grote deuk zal maken in de winstgevendheid van energiebedrijven. De grootste bedrijven zijn staatseigendom, zeker in olie en gas: Saudi Aramco, Sinopec, Gazprom, Petrobras, Pemex. De rest betaalt winstbelasting. Hun werknemers betalen inkomstenbelasting. En daarbovenop worden royalties geheven op het winnen van steenkool, olie en gas. Als er een zeepbel is, en als die knapt, dan is de belastingdienst een van de eerste en grootste slachtoffers. En als pensioenfondsen veel geld verliezen, dan zal de stemmer eisen dat de overheid bijspringt. Zal de regering zichzelf zo in het vlees snijden? Zal het Ministerie van Financien toestaan dat het Ministerie van Milieu een gat slaat in de belastingopbrengsten?

    Zelfs als dit allemaal niet waar is, als de Verenigde Naties onverwachts een streng klimaatbeleid af kunnen dwingen tegen de wensen van de ministeries van financien in, dan is er nog steeds geen reden om Koninklijke Olie te verkopen. De marktwaarde van een bedrijf wordt bepaald door de verwachte winst in de komende paar jaar. De winstverwachting in de verdere toekomst wordt zwaar verdisconteert.

    Olie-, gas- en kolenbedrijven verdienen weinig geld met het eigendom van energiereserves, of eigenlijk exploitatielicenties. De winst zit in hun core competence: de financiering van lange termijn investeringen met een hoog risico, en in het beheren van reusachtige en gecompliceerde projecten. Die expertise en ervaring verdwijnt niet als we ineens geen koolstofdioxide meer uit mogen stoten. Integendeel. In dat geval hebben we lange termijn en riskante investeringen nodig in reusachtige en gecompliceerde projecten voor koolstofvrije energie.

    De koolstofbubbel is een broodje aap. De milieubeweging is erg dol op dit soort onzin. Malthus heeft al 217 jaar ongelijk, Paul Ehrlich al 47 jaar en de Club van Rome al 43 jaar – maar dat is nog niet tot onze groene vrienden doorgedrongen.

    Het gaat zeker nog 50 jaar duren om het klimaatprobleem op te lossen, en misschien wel 100 jaar. De benodigde investeringen gaan tot in de tientallen biljoenen euro lopen. Klimaatbeleid is een serieuze zaak en het is gedoemd te mislukken zonder de medewerking van de financiele sector. Loze praatjes over een koolstofbubbel doen het leuk voor een algemeen publiek, maar tasten de geloofwaardigheid van de milieubeweging aan. Als de sommen over klimaatbeleid zo erg de mist in gaan, zijn de sommen over klimaatverandering dan wel te vertrouwen? Gezien de schaal van het klimaatprobleem lijkt het raadzaam dat de milieubeweging zich met de gepaste verantwoordelijkheid opstelt.

     Een licht geredigeerde versie verscheen op 6 Juni 2015 in Trouw.
    Posted by
    2

    View comments

Blog roll
Blog roll
Translate
Translate
Blog Archive
Blog Archive
About Me
About Me
Subscribe
Subscribe
Loading
Dynamic Views theme. Powered by Blogger. Report Abuse.